domingo, 7 de junho de 2015

Amaranta non ten nome

Amaranta non ten nome

 (Villanesca)

Amaranta abriulle as pernas á noite,
cun laio mudo como melodía;
cando aínda o sol asomaba polo horizonte.
Escondía no seu rostro unha malleira de morte,
despois de se decatar de que o seu amor tan só mentía;
Amaranta abriulle as pernas á noite.
Pechou os ollos, tragou saliva, e intentou ser forte,
narcotizando o corpo e a mente contra aquela agonía;
cando aínda o sol asomaba polo horizonte.
Renunciou a pensar no fado que unha sente,
sabendo que ao cabo das horas ata o demo a penetraría;
Amaranta abriulle as pernas á noite.
O querer da súa vida pasou ben quente,
cunha violencia que nin a máis curtida soportaría;
cando aínda o sol asomaba polo horizonte.
As bagoas inundaron os recordos da súa mente,
afogando consigo un devir de porquería;
Amaranta abriulle as pernas á noite,
cando aínda o sol asomaba polo horizonte.


(Publicado em Elipse núm. 2, fevereiro de 2014)


 María Alonso Alonso. (Vigo. Galiza)
«Son unha das malas herbas que abrollou en Matamá, na veciñanza de Vigo, nunha primavera ao cabo da infame década dos setenta; aínda que nestes momentos estou a vivir en Edimburgo, lugar do que vou e veño aos poucos para intentar paliar a saudade que acompaña a morriña por estar lonxe da miña xente. Despois de estudar filoloxía e de rematar os meus estudos de posgrao na Universidade de Vigo, comecei a revisar algúns textos que tiña esquecidos no cartafol da miña memoria, dándolles forma e enviándoos a diferentes revistas de creación e a algún que outro concurso literario. Un dos meus relatos, “María a Lobiqueira”, foi galardoado no 2012 cun dos accésits do Modesto R. Figueiredo, o que axudou a que non perdese a arela por isto da escrita.»  E-mail:
malonsoalonso@uvigo.es.

Sem comentários:

Enviar um comentário